Dilsiz Annelerin Sessiz Cocuklari

Gecenlerde karsi insaatta oynarken dirsegimi carpmistim duvara. Öyle hizli da degildi ama dirsegimden kalbime bir elektrik gitmisti de bir anda kalbimi aglatmisti sanki. Onun gibi bir aci var iste. Sadece dirsegimi degil her yerimi carpmisim gibi; gözümden kalbime, karnimdan kalbime, dilimden kalbime, kalbimden her yanima yayilan bir aci, bir elektrik var. Gecmiyor.Dilsiz Annelerin Sessiz Cocuklarini okurken, kelimelerden size dogru yayilan bir elektrik hissederseniz sasirmayin. Aysegül Kocabicak yasamimizin icinde olan, sürekli karsilastigimiz olaylari anlatiyor öykülerinde. Bazen görmezden geldigimiz, görüp sesimizi cikartmadigimiz, sesimizi cikartsak susturuldugumuz olaylar. Bazen kömür madeninde kaybettigi babasi icin sessizlesen, bazen dedesinin annesine yaptiklarina anlam veremeyen, bazen mahalledeki her olay icin annesinin dövülmesine sesini cikartamayan, cezaevinde ugradigi tecavüzü anlatamayan cocuklar var kitapta.Ya kadinlar, kocasi icin susan, cocugu icin susan, toplum öyle ögretti diye susan kadinlar. Dillerini, seslerini kaybeden kadinlar. Dilsizliklerini bir gelenek gibi cocuklarina tasiyan kadinlar. Öyküleri okudukca ne kadar tanidik olduklarini fark edeceksiniz.Bizim, her birimizin öykülerinin anlatildigini fark edeceksiniz.Bir elektrik baslayacak dilinizin ucundan nereye gidecegi belli olmayan. Sonra belki dilimiz cözülecek...Belki de dilsiz ve sessiz olmaya devam edecegiz...