Her Dagin Gölgesi Denize Düser

Büyüyordum Nenem Xacnin eteginin altinda, jandarma baskinlari arasinda, radyonun dibinde, duyduklari haberlerle asilan yüzleri izleyerek, asilanlarin isimlerini duyarak, toprak yiyip, köpek kovalayarak, telden arabalarla ii-innn yaparak büyüyordum. Arada bir annemden mektuplar geliyordu. Nenem Xac mektuplari okutup, Himm, diyor, anlasilmaz bicimde agzinda bir seyler geveliyordu. Mektuplarda Cocuklarin hali vaziyeti nasil diye sorulan sorulari okuyanlar ise ic cekip bana bakiyordu. Oysa coktan unutmustum annemi. Ama yine de her cocugun bakislarinin mazlumlugundan, derinliginden olsa gerek, kabuklu göz kapaklarimin altindaki fildir gözlerimin bir an mahzunlastigini görenler, bunu anne özlemine ve yetimlige yoruyor, agliyorlardi. Hele de kadinlar Köy kadinlari, aciyi unutturma derdine girerken daha fazla hatirlatirlardi. Hangi kadin yolda yolakta beni görse cagirip memelerinin arasina bastirir, ben öyle üzerlerindeki kadinlik, annelik, köylülük karisimi kokuyu icime cekerken, onlar ise yazmalarinin ucundan tutup, gözlerini silerlerdi. Bu icli anlar, artik benim de farkinda oldugum, keyif aldigim birer oyuna dönüsmüstü.Kadinlari gördügüm zaman boynumu büker, agir adimlarla yanlarina yaklasir, icerleyip de beni memelerine bastirmalarini beklerdim.Bir Alevi Kürt köyünün ve insanlarinin hikayesi...Vecizeleri, mesajlari ve yasalariyla bedene oturmaya calisan, yer yer beline vurulan penslerle daralan, yer yer dikisleri patlayan Cumhuriyetin uzak hatirasi... 1960lar ve 70ler... Nurhakin yasi... Rüyalardan keramet, ocaklardan derman, dedelerden ikrar almaya alismis köylünün devrim düsüne dalisi...Ve tüm zamanlarin, her seyin intikamini alma öfkesini biriktiren 12 Eylül kabusu...Evrim Alatasin, nesesini öfke kiyamet icinde de yitirmeyen kaleminden.