Kryptonim Reporter

Lektura tej ksiazki z pewnoscia dostarczy Czytelnikowi sporo satysfakcji, jest bowiem oryginalnie skonstruowana i wybornie napisania, a co wiecej - nie zraza egocentryzmem, jaki czesto obciaza literature wspomnieniowa. Opowiesc plynie kilkoma wartkimi nurtami, bez zadnych zawirowan. Znajdujemy tu zywy obraz pewnych aspektow polskiej rzeczywistosci od 1961 roku. Pisalo sie o nich czesto w pierwszych latach po tzw. transformacji ustrojowej, a zwlaszcza po powolaniu Instytutu Pamieci Narodowej; pisalo sie zawsze z powaga, namaszczeniem, czasem gniewem, poniewaz wydarzenia z tamtych czasow zachowaly w zbiorowej pamieci swa autentyczna groze. Tu zas, w tej ksiazce, o zyciu w owczesnej atmosferze opresji autor, nazwany przez polityczna tajna policje "figurantem ze sprawy o kryptonimie «Reporter»", opowiada z osobliwym, zgola zartobliwym dystansem. Sam nie odgrywa roli glownego bohatera, natomiast daje sie wodzic za nos narratorowi, ktory rowniez pisze w pierwszej osobie liczby pojedynczej, i kpi z opisywanej rzeczywistosci i z siebie. Relacjonujac swoje doswiadczenia z tajna policja polityczna PRL, pisze o przygodach w kraju i za granica, lecz zawsze z odczuciem roznych tchnien bezpieki.