LONG PLAY

", Long Play ", soa coma unha poesía incitada polaspersuasións da aventura e do risco, conformando unha sorte de ",jukebox de autoxeografía ", . Estes versos te?en un pé no feitizodo estético, transitando pola benévola tiranía da rima, e outro, nainmediatez da emoción, a da esquina sucia do ring, cando o centro dolibro viaxa ás formas máis propias da canción ou da ",twitteratura ", a ritmo de música e desexo, coma un parteluz queobserva a ", aritmética beatle ", : letras tristes + alegresmelodías. A ", forma ", do Long Play navega libertaria cara ás augas desinxeleza do fondo, tensando as fronteiras do xénero poético quegalantea por intres con algún ", riff ", de humor -se IanCurtis é de Curtis e Ohio é O Hío, eu a Bueu digo vou, Jhonny, go,go!- e evasións cara ", outros territorios posíbeis ", ,concíbese o propio proceso de creación como un ", crescendo dearte e ensaio ", pleno de liberdade e de poesía por si mesmo. Aspalabras cantan e denuncian, celebran, imaxinan e protestan, concisase inmersas na observación da experiencia vital: os problemas, os medos e inquedanzas de quen as escribe, os ollos tisnados da infanciainfinda.A ", ledicia blue ", que agroma do triste.A loita por habitar os silencios da nosa zona escura.