Mit Skandynawii czyli porazka trzeciej drogi

Jest to ksiazka przeznaczona dla ludzi, ktorzy uwazaja, ze podwyzszenie podatkow podnosi - wbrew elementarnej logice - dobrobyt spoleczenstwa. Autor, szwedzki ekonomista pochodzenia kurdyjskiego ujawnia prawde o szwedzkim (a wlasciwie ogolnoskandynawskim) sukcesie gospodarczym. Oto fragment Poslowia: (...) Wbrew temu, co twierdzi milosnik Skandynawii, prof. Grzegorz Kolodko, wszystko wskazuje na to, ze pomimo wysilkow rzadu i politykow, o czym pisze m.in. Nima Sanandaji, autor niniejszej ksiazki, z tym szczesciem nie jest wcale tak rozowo. Gdyby bowiem bylo, nie trzeba by namawiac Dunczykow, Szwedow czy Norwegow do prokreacji. Posiadanie duzej rodziny, posiadanie dzieci to - zdaniem wybitnego psychiatry, prof. Antoniego Kepinskiego - jeden z najwazniejszych przejawow szczescia i checi do zycia. Tymczasem w Danii, w Norwegii - wbrew twierdzeniom, ze sa to kraje najbardziej przyjazne matce i dziecku - dzieci rodzi sie coraz mniej chetnie. Dzietnosc dunskich matek nalezy do najnizszych w swiecie. Mlodzi ludzie niechetnie wchodza w zwiazki partnerskie czy malzenskie - zarowno te formalne, jak i nieformalne. Niektore badania dowodza, ze jeszcze gorzej jest ze wskaznikiem wspolzycia plciowego. Blisko 30 procent dunskich par heteroseksualnych wyeliminowalo[1] ze swego zycia tak spontaniczna sfere zycia, jaka jest seks. Czy to ma swiadczyc o poczuciu szczesciu tych ludzi?