Projekt prawda

"Projekt: prawda" to pozycja, jakiej na polskim rynku wydawniczym jeszcze nie bylo. Ksiazka ta jest kolazem, na ktory skladaja sie miniatury Mariusza Szczygla z wlasnego i cudzego zycia oraz powiesc z 1959 roku "Portret z pamieci" zapomnianego dzis pisarza, Stanislawa Stanucha. Szczygiel stawia swego rodzaju pomnik tej przebrzmialej, ale cenionej kiedys powiesci, porownywanej w latach 60. z dzielami Sartre'a czy Camusa. Jeszcze sie nie zdarzylo - uwaza pomyslodawca projektu - zeby autor, ktorego zafascynuje jakas ksiazka, postanowil wydrukowac ja we wlasnej ksiazce. Bohater powiesci Stanucha wyznaje: "Przyszlo mi do glowy, ze kazdy rozsadny czlowiek powinien dazyc do prawdy, starac sie odkryc w swoim zyciu jedna, bodaj najmniejsza prawde. W przeciwnym razie zycie jego wydawac sie moze zmarnowane". Mariusz Szczygiel - znany reporter, autor "Gottlandu" i "Zrob sobie raj", przelozonych na 17 jezykow, laureat Europejskiej Nagrody Literackiej 2009 - twierdzi, ze te slowa zainspirowaly go do szukania cudzych prawd. Pomoglo mu to przezyc trudny dla niego rok: "Pisarz Stanislaw Stanuch z Nowej Huty rzucil mi kolo ratunkowe. Narzucil mi rygor". Reporter szuka prawdy w Grudziadzu, Supraslu, Warszawie, Londynie, Pradze, Paryzu, Nowym Jorku, w birmanskim Ngapali czy laotanskim Luang Prabang. Jej dostarczycielami sa postaci znane jak Stanko, Kapuscinski czy Osiatynski, ale i przygodnie poznani pasazerowie pociagow, goscie knajp, taksowkarze czy bywalcy warszawskiej ksiegarni Wrzenie Swiata. "Projekt: prawda" sklada sie z trzech czesci. W pierwszej jest zapisem intymnych przezyc autora, ktory chowa sie przed swiatem "miedzy malarstwem a muzyka". Czesc druga to "Portret z pamieci" czyli ksiazka w ksiazce. Czesc trzecia jest "zapisem apetytu na zycie", a precyzyjniej ujmujac: apetytu na ludzi. Reporter Szczygiel nie ma zadnych zahamowan, aby przypadkowo poznane osoby pytac o ich osobista filozofie. Spotkani ludzie powierzaja mu swoje zyciowe odkrycia. Ktos uwaza, ze trzeba zawsze mowic "tak" rzeczom malym. Ktos, ze albo mozna nalezec do ludzi, ktorzy wyrzucaja krzesla, albo do ludzi, ktorzy daja krzeslom nowe zycie. Ktos, ze nie wolno dac zasnac slimakowi, bo nie wolno dac zasnac milosci.