Szabla i palka gumowa Tom 23

Scisle prywatnie: Napisawszy duzo w zyciu, nigdy sobie nie wyobrazalem, zebym kiedykolwiek mogl zasiasc do napisania tego artykulu. Wiedza bowiem, a wyobraznia o wiedzy, to sa dwa rozne kontynenty, oddzielone oceanem. Oceanu niepodobna przekroczyc za pomoca muskulow wlasnego ciala. A wiec, kazdy wie, ze umrze. To jednak, co nazywa wyobraznia smierci wlasnej, w istocie nie jest zadna wyobraznia, a tylko schematem podrecznika szkolnego geografii. Gdzies, tam, gdzie nigdy nie bylem i nigdy nie widzialem, uprawiaja ludzie jakies banany. Pan Bog nam tej wyobrazni zaoszczedzil laskawie, bo, jak sadze, z nia nie moglibysmy zyc. Jak zaoszczedzil nam zrozumienia bytu i wszechswiata, poczatku i konca, po co, dlaczego i kiedy... Bo tego umysl by nasz nie mogl strawic. Powiedzial: macie sobie filozofie i bawcie sie w szklance wody. Starczy z was. I ludzie sie bawia. Czytaja Einsteina. Zrobia plame od wina na nowej marynarce - prosto od krawca, i martwia sie... «Daj spokoj wreszcie! Co to znaczy wobec wiecznosci... He, he, he!» Ot, do czego przyrownujemy wiecznosc w naszym przerazajacym braku wyobrazni. I tylko czasami, czasami, bardzo rzadko sie zdarza, nagle, po dlugich latach, gdy z kims sie przerozmawialo zda sie o wszystkim juz, ktos powie: nie ma go. - Jak to nie ma?! - Zwyczajnie, nie ma, umarl. - Wtedy zazarzy sie na ulamek sekundy zarowka wyobrazni, zgasnie zaraz, ale pozostawi szok.