Wprowadzenie do anty-filozofii

Groys spoglada na dzieje filozofii z perspektywy dzisiejszego czlowieka, ktory napotyka dwa pozornie sprzeczne przekonania: ze "nie ma zadnej prawdy" i ze "prawdy jest za wiele". Ci z filozofow, ktorzy chcieli anihilowac te norme, prowadzaca de facto do urynkowienia prawdy, postulowali taka zmiane swiata i nas samych, w wyniku ktorej prawda "ujawni sie sama". Groys mowi o anty-filozoficznym (przez analogie do anty-sztuki) zwrocie w obrebie filozofii. Opisuje go w kategoriach fenomenologicznych, otwierajacych przed kims, kto potrafi wylaczyc wlasne uwarunkowania zyciowe, szanse na intrygujaca gre roznymi mozliwosciami zyciowymi w trybie "jak gdyby". Filozofia poszukuje prawdy, ale do tej pory znalazla tylko wiele konkurujacych ze soba prawd. W XIX wieku tacy mysliciele, jak Marks, Nietzsche i Derrida zaryzykowali radykalny przelom: Nie krytykowali juz prawd swoich poprzednikow, ale oglosili swiatu wlasne prawdy jak rozkaz. Tym samym narodzila sie antyfilozofia, ktora wedlug Borisa Groysa ucielesnia wspolczesne rozumienie prawdy. Jego portrety wielkich antyfilozofow po raz pierwszy ukazuja ich myslenie w powiazaniu: od Kierkegaarda przez Heideggera do Derridy. Ksiazke te mozna czytac jako historie szczegolnego rodzaju filozofii, ale rowniez jako wprowadzenie do myslenia na miare czasu.